Categorie: Pootjes praat

Het verlies van een huisdier is geen kleinigheid. Of het nu om je hond gaat die altijd enthousiast naar de deur rende of je kat die zichzelf onmisbaar maakte op je toetsenbord – het afscheid laat een gat achter. De bank lijkt leger, de ochtenden stiller. En ineens merk je hoe groot die kleine viervoeter eigenlijk was in je leven.

Verdriet met pootafdrukken

Rouwen om je huisdier is intens. Misschien voel je je zelfs een beetje verloren. Niet iedereen snapt het “Het was toch maar een dier?” krijg je misschien te horen – maar jij weet wel beter. Je hond of kat was geen huisdier, het was familie. Iemand die altijd naar je luisterde, zonder oordeel. Iemand die blij was met jouw aanwezigheid, zelfs met ochtendhumeur. Die liefdevolle band mis je. En dat doet pijn.

Iedereen beleeft dat gemis op zijn eigen manier. Sommigen voelen zich schuldig na het inslapen van hun hond, anderen missen de dagelijkse kopjes van hun kat. Er is geen goede of foute manier om te rouwen,alleen jouw manier.

Wat is rouw eigenlijk?

Rouw is het rauwe randje aan liefde. Het is wat je voelt als iemand ,of in dit geval, een geliefd dier – er niet meer is. Het kan je overvallen op de meest onverwachte momenten: bij het vullen van de voerbak, of wanneer je thuiskomt en het te stil is.

Rouwen is geen rechte weg. Het is een hobbelig pad met omwegen, stiltes en af en toe een huilbui op het fietspad. En dat is allemaal oké.

De vijf stadia van rouw (ja, ook voor kattenmensen)

Rouwen is een proces, en hoewel het bij iedereen anders verloopt, herkennen veel mensen de volgende stadia:

1. 

Ontkenning

Je weet dat je huisdier er niet meer is, maar je hoofd weigert mee te doen. Je hoort een geluid en denkt: “Ah, daar is ze weer.” Spoiler: dat is de koelkast. Deze fase helpt je om het verlies niet in één klap te hoeven verwerken. Een soort mentale schokdemper.

2. 

Boosheid

Waarom nu? Waarom hij of zij? Je kunt boos worden op jezelf, op de dierenarts, op het universum of op de bank die ineens veel te leeg lijkt. Dat is normaal. Boosheid is een manier om het verdriet een beetje op afstand te houden.

3. 

Onderhandelen

“Als ik nu elke dag een ommetje maak, voel ik me misschien beter.” Je probeert afleiding te vinden. Nieuwe routines, nieuwe hobby’s, zelfs online shoppen om het verdriet even weg te klikken – alles om maar niet aan die lege mand of krabpaal te denken.

4. 

Verdriet of depressie

Hier voel je echt hoe diep het zit. De boosheid is weggeëbd, de afleiding werkt niet meer. Wat overblijft is verdriet. Misschien sluit je je een beetje af van anderen. Dat is niet vreemd. Ook dit hoort erbij.

5. 

Aanvaarding

Langzaam sijpelt het besef door: mijn dier is weg. En dat is verdrietig, maar niet meer allesoverheersend. Je kijkt met liefde terug in plaats van met alleen pijn. Je herinnert je weer hoe hij snurkte, hoe zij tegen je aan kroop. En ja, misschien glimlach je zelfs een beetje bij die herinnering.

Schuldgevoelens: de nare bijsmaak van liefde

Veel mensen blijven zitten met vragen. “Had ik niet langer moeten wachten?” of juist: “Was ik te laat?” Misschien voel je spijt omdat je hond die laatste wandeling misliep, of omdat je kat die ochtend net wat minder aandacht kreeg.

Weet dat die gevoelens erbij horen. Je deed wat je kon, uit liefde. Die moeilijke beslissing – om je dier in te laten slapen – maakte je omdat je niet wilde dat hij of zij zou lijden. En dat is misschien wel de moedigste, liefdevolste keuze die je kon maken.

Geef jezelf de tijd (en een dekentje)

Rouw heeft geen deadline. Voor de een duurt het een paar maanden, voor de ander jaren. Gemiddeld duurt rouw om een huisdier zo’n acht maanden, maar er is geen stopwatch die zegt: klaar nu! Je zult merken dat het verdriet zachter wordt. Minder scherp. Je hoeft niet per se los te laten, maar je leert ermee leven.

Soms komt het ineens weer terug – bij het zien van een oude foto of als je in je jaszak nog een hondenkoekje vindt. Dat is oké. Zo werkt herinnering nou eenmaal.

Tot slot, met een knipoog

We weten allemaal: katten doen wat ze willen, en honden hebben altijd gelijk. Dus misschien zit je viervoeter nu wel ergens op een hemelse vensterbank te dutten, of rent hij met wapperende oren door een oneindig veld. En wie weet… komt er ooit weer zo’n nieuw snuffelend vriendje op je pad. Niet als vervanging, maar als nieuw hoofdstuk.

Tot die tijd: wees lief voor jezelf. En weet dat verdriet om je huisdier niet raar is – het is liefde, die even nergens naartoe kan. En dat mag je voelen. Met een snik, een glimlach én misschien een pluizige herinnering onder je kussen. 🐾